Προχθές είχαμε το πολιτικό μνημόσυνο του Σταύρου Κούβαρη
Η οικογένειά του, και όλοι οι φίλοι του παρόντες.
(Και κανά δυό που του έκαναν κακό, και το' παιζαν κορόϊδα, νομίζοντας πως θα μας κοροϊδέψουν)..
Εγώ δεν μίλησα, ξέρω μόνο να θυμάμαι και να γράφω
όπως αυτά που έγραψα πριν τρία χρόνια, όταν αποχαιρετούσα το φίλο μου:
Η οικογένειά του, και όλοι οι φίλοι του παρόντες.
(Και κανά δυό που του έκαναν κακό, και το' παιζαν κορόϊδα, νομίζοντας πως θα μας κοροϊδέψουν)..
Εγώ δεν μίλησα, ξέρω μόνο να θυμάμαι και να γράφω
όπως αυτά που έγραψα πριν τρία χρόνια, όταν αποχαιρετούσα το φίλο μου:
Αντίο φίλε
Ήρθες κι έφυγες στο σύντομο ταξίδι της ζωή σου, με την ψευδαίσθηση πως στο τέλος νικάει το καλό, πως επικρατεί η λογική, που πίστεψες πως ο άνθρωπος για να επιβιώσει, χρειάζεται όραμα, πολιτισμό και αξιοπρέπεια.
Θυμάμαι τότε που κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές με μια χούφτα απλούς συνεργάτες για να διεκδικήσεις την ψήφο μας. Χωρίς μεγάλα σόγια από πίσω, χωρίς τρανταχτά ονόματα, χωρίς φουσκωμένα οικογενειακά πορτοφόλια.
«Που πάτε, ρε σεις! –τους είχε πει ένας ταβερνιάρης σε κάποιο χωριό που είχαν επισκεφτεί προεκλογικά- Οι άλλοι έκαναν λογαριασμό 5.000 Ευρώ, και μου έδωσαν άλλα δυο για φιλοδώρημα. Κι εσείς χαλάσατε με το ζόρι ένα χιλιάρικο και κάνετε ρεφενέ για να τα μαζέψετε; Ρε δε βγαίνετε με τίποτα!»
Πράγματι δεν βγήκαν, έφεραν όμως ένα ποσοστό που τράνταξε τα δεδομένα…
Και μετά, 4 χρόνια αντιπολίτευση. Δυναμική, μαχητική και πρωτόγνωρη, αφού μέχρι τότε, απλά δεν υπήρχε αντιπολίτευση.
Δεν υπήρξε συνέλευση που να μην είσαι μέσα, να δίνεις μάχες καθημερινά, υπερασπιζόμενος την ομορφιά και την ιστορία του τόπου, τους ανθρώπους και την αξιοπρέπειά τους.
Θυμάμαι τους αγώνες σου να μη γίνει η Τροιζήνα, η ένδοξη πατρίδα του Θησέα σκουπιδότοπος των πέριξ δήμων. Την κινητοποίηση, τον ενθουσιασμό στην πλατεία, (αν και οι περισσότεροι κάτοικοι προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους και να ψήσουν μπριζόλες).
Σκέφτομαι τώρα, που οι εκλεγμένοι μας, στένεψαν τους δρόμους για να φαρδύνουν τις πλατείες (!), τώρα που κάθε λίγο μποτιλιάρονται με την παραμικρή κίνηση, τι θα γινόταν αν είχαμε και τα σκουπιδιάρικα των όμορων δήμων να πηγαινοέρχονται μέσα στην πόλη.
Θυμάμαι τα έργα του Καρατζά, που χάρις στην παρέμβασή σου, οι αποζημιώσεις των απαλλοτριώσεων πολλαπλασιάστηκαν. Απλά και μόνο επειδή ενδιαφέρθηκες και έσκυψες στο πρόβλημά τους, όπως θα όφειλαν να κάνουν οι αρμόδιοι.
Τους άνισους αγώνες εναντίων των πάντων για τις ανεμογεννήτριες, τις προσπάθειες να μη γίνει εργοστάσιο τσιμέντων στην Τακτικούπολη.
Τόσοι κόποι, τόσοι αγώνες, χαρές και απογοητεύσεις, μόνο και μόνο για τους ανθρώπους και τον τόπο που αγαπούσες, για τη λογική που πίστευες πως τελικά θα επικρατούσε, στη χώρα του παραλόγου.
Πόσο θα πικράθηκες καλέ μου φίλε, όταν λίγες ώρες πριν τις επόμενες εκλογές, άλλοι από τους συνεργάτες σου «απορροφήθηκαν» από το αντίπαλο στρατόπεδο, άλλοι προτίμησαν να φτιάξουν δικό τους συνδυασμό, και άλλοι σε αμφισβήτησαν σαν αρχηγό, προτείνοντας τον εαυτό τους!
Μου ζήτησες να συναντηθούμε αυτό το βράδυ που σηκώθηκες και έφυγες απογοητευμένος, να πιούμε ένα κρασί και να συζητήσουμε, και το θεώρησα μεγάλη μου τιμή που διάλεξες εμένα. Όμως, όσο κι αν επέμενα, δεν έθιξες ανθρώπους και πράγματα. Σεβάστηκες ακόμα και αυτούς που σε πρόδωσαν.
Αντίο φίλε
Θα θυμάμαι πάντα την ευγένειά σου, τους καλούς σου τρόπους, το μόνιμο χαμόγελο, την καλή κουβέντα που έβγαινε αυθόρμητα μέσα από την καρδιά σου, τα όνειρά σου για έναν ωραίο Γαλατά.
Θα σε θαυμάζω για την τιμιότητα σου, τις αρχές σου, την υποχρέωση που αισθανόσουν να βοηθήσεις ακόμα κι αν δεν στο ζητούσαν, ακόμα κι αν δεν σε υποστήριζαν.
Λυπάμαι που ζούμε ακόμα στην εποχή του ποδοσφαίρου, που ζηλεύουμε τους βολεμένους και προσπαθούμε να τους μοιάσουμε.
Άνθρωποι σαν και σένα μοιάζουν με ένα αστέρι που πέφτει από τον ουρανό, φωτίζοντας έστω και για λίγο το ατέλειωτο σκοτάδι της μιζέρια μας.
Τουλάχιστον ας προλάβουμε να κάνουμε μια ευχή…
Θυμάμαι τότε που κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές με μια χούφτα απλούς συνεργάτες για να διεκδικήσεις την ψήφο μας. Χωρίς μεγάλα σόγια από πίσω, χωρίς τρανταχτά ονόματα, χωρίς φουσκωμένα οικογενειακά πορτοφόλια.
«Που πάτε, ρε σεις! –τους είχε πει ένας ταβερνιάρης σε κάποιο χωριό που είχαν επισκεφτεί προεκλογικά- Οι άλλοι έκαναν λογαριασμό 5.000 Ευρώ, και μου έδωσαν άλλα δυο για φιλοδώρημα. Κι εσείς χαλάσατε με το ζόρι ένα χιλιάρικο και κάνετε ρεφενέ για να τα μαζέψετε; Ρε δε βγαίνετε με τίποτα!»
Πράγματι δεν βγήκαν, έφεραν όμως ένα ποσοστό που τράνταξε τα δεδομένα…
Και μετά, 4 χρόνια αντιπολίτευση. Δυναμική, μαχητική και πρωτόγνωρη, αφού μέχρι τότε, απλά δεν υπήρχε αντιπολίτευση.
Δεν υπήρξε συνέλευση που να μην είσαι μέσα, να δίνεις μάχες καθημερινά, υπερασπιζόμενος την ομορφιά και την ιστορία του τόπου, τους ανθρώπους και την αξιοπρέπειά τους.
Θυμάμαι τους αγώνες σου να μη γίνει η Τροιζήνα, η ένδοξη πατρίδα του Θησέα σκουπιδότοπος των πέριξ δήμων. Την κινητοποίηση, τον ενθουσιασμό στην πλατεία, (αν και οι περισσότεροι κάτοικοι προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους και να ψήσουν μπριζόλες).
Σκέφτομαι τώρα, που οι εκλεγμένοι μας, στένεψαν τους δρόμους για να φαρδύνουν τις πλατείες (!), τώρα που κάθε λίγο μποτιλιάρονται με την παραμικρή κίνηση, τι θα γινόταν αν είχαμε και τα σκουπιδιάρικα των όμορων δήμων να πηγαινοέρχονται μέσα στην πόλη.
Θυμάμαι τα έργα του Καρατζά, που χάρις στην παρέμβασή σου, οι αποζημιώσεις των απαλλοτριώσεων πολλαπλασιάστηκαν. Απλά και μόνο επειδή ενδιαφέρθηκες και έσκυψες στο πρόβλημά τους, όπως θα όφειλαν να κάνουν οι αρμόδιοι.
Τους άνισους αγώνες εναντίων των πάντων για τις ανεμογεννήτριες, τις προσπάθειες να μη γίνει εργοστάσιο τσιμέντων στην Τακτικούπολη.
Τόσοι κόποι, τόσοι αγώνες, χαρές και απογοητεύσεις, μόνο και μόνο για τους ανθρώπους και τον τόπο που αγαπούσες, για τη λογική που πίστευες πως τελικά θα επικρατούσε, στη χώρα του παραλόγου.
Πόσο θα πικράθηκες καλέ μου φίλε, όταν λίγες ώρες πριν τις επόμενες εκλογές, άλλοι από τους συνεργάτες σου «απορροφήθηκαν» από το αντίπαλο στρατόπεδο, άλλοι προτίμησαν να φτιάξουν δικό τους συνδυασμό, και άλλοι σε αμφισβήτησαν σαν αρχηγό, προτείνοντας τον εαυτό τους!
Μου ζήτησες να συναντηθούμε αυτό το βράδυ που σηκώθηκες και έφυγες απογοητευμένος, να πιούμε ένα κρασί και να συζητήσουμε, και το θεώρησα μεγάλη μου τιμή που διάλεξες εμένα. Όμως, όσο κι αν επέμενα, δεν έθιξες ανθρώπους και πράγματα. Σεβάστηκες ακόμα και αυτούς που σε πρόδωσαν.
Αντίο φίλε
Θα θυμάμαι πάντα την ευγένειά σου, τους καλούς σου τρόπους, το μόνιμο χαμόγελο, την καλή κουβέντα που έβγαινε αυθόρμητα μέσα από την καρδιά σου, τα όνειρά σου για έναν ωραίο Γαλατά.
Θα σε θαυμάζω για την τιμιότητα σου, τις αρχές σου, την υποχρέωση που αισθανόσουν να βοηθήσεις ακόμα κι αν δεν στο ζητούσαν, ακόμα κι αν δεν σε υποστήριζαν.
Λυπάμαι που ζούμε ακόμα στην εποχή του ποδοσφαίρου, που ζηλεύουμε τους βολεμένους και προσπαθούμε να τους μοιάσουμε.
Άνθρωποι σαν και σένα μοιάζουν με ένα αστέρι που πέφτει από τον ουρανό, φωτίζοντας έστω και για λίγο το ατέλειωτο σκοτάδι της μιζέρια μας.
Τουλάχιστον ας προλάβουμε να κάνουμε μια ευχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου